Η λογοτεχνία είναι ο τρόπος αναφοράς.
Μας βοηθά να είμαστε λιγότερο δυσαρεστημένοι.
Μερικές φορές η λογοτεχνία προσεγγίζει τις άκρες του κόσμου μας.
Μερικές φορές οι συγγραφείς πρέπει να περπατούν στην άκρη
για να πλησιάσουν την αυθεντικότητα μιας ιστορίας.
μερικές φορές πλησιάζουν τους χαρακτήρες που είναι συνηθισμένοι να αντιμετωπίσουν την άβυσσο πρόσωπο με πρόσωπο. Υπάρχουν μυθιστορήματα που είναι ένα πιστό πορτρέτο της ζωής στα περιθώρια. μυθιστορήματα που καταγράφουν στη μνήμη μας αγώνες που δεν ξέρουμε . που μας δείχνουν κοντά στην πραγματικότητα, αλλά σχεδόν πάντα ανύπαρκτες.
Ένα μυθιστόρημα που επιβεβαιώνει την πεζογραφία του Γιάννη Φιλιππίδη ως μία από τις πιο κομψές και ακριβείς στην πρόσφατη βιβλιογραφία μας. Ένα μυθιστόρημα που δίνει φωνή σε αυτές τις ιστορίες που επιβιώνουν στην άκρη.
Αυτό το μυθιστόρημα (κρατάς μυστικό?)του Γιάννη Φιλιππίδη κρατάει τον αναγνώστη να προσκολληθεί στην ανάγνωσή του, πρόθυμος να γνωρίσει το μέλλον των πρωταγωνιστών του, ενώ τιμά και διατηρεί ζωντανή μια γλώσσα που χάνεται στα βάθη του χρόνου.
«Ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή».
Ας πούμε ότι η πραγματικότητα είναι θέμα και η μυθοπλασία είναι αυτό που την μοντάρει. Η πραγματικότητα είναι αυτό που έχει από το συγκεκριμένο και η μυθοπλασία είναι αυτό που κάνει αυτή την ιστορία μια καθολική ιστορία, που μπορεί να είναι κανείς.
Το μυθιστόρημα έχει πολύ ευκίνητο ρυθμό
Μια καθηλωτική γλώσσα.
Έχει μια ζωντάνια, ένα πνεύμα, μια βία και μια ταχύτητα που είναι συναρπαστική.
Μας βοηθά να είμαστε λιγότερο δυσαρεστημένοι.
Μερικές φορές η λογοτεχνία προσεγγίζει τις άκρες του κόσμου μας.
Μερικές φορές οι συγγραφείς πρέπει να περπατούν στην άκρη
για να πλησιάσουν την αυθεντικότητα μιας ιστορίας.
μερικές φορές πλησιάζουν τους χαρακτήρες που είναι συνηθισμένοι να αντιμετωπίσουν την άβυσσο πρόσωπο με πρόσωπο. Υπάρχουν μυθιστορήματα που είναι ένα πιστό πορτρέτο της ζωής στα περιθώρια. μυθιστορήματα που καταγράφουν στη μνήμη μας αγώνες που δεν ξέρουμε . που μας δείχνουν κοντά στην πραγματικότητα, αλλά σχεδόν πάντα ανύπαρκτες.
Ένα μυθιστόρημα που επιβεβαιώνει την πεζογραφία του Γιάννη Φιλιππίδη ως μία από τις πιο κομψές και ακριβείς στην πρόσφατη βιβλιογραφία μας. Ένα μυθιστόρημα που δίνει φωνή σε αυτές τις ιστορίες που επιβιώνουν στην άκρη.
Αυτό το μυθιστόρημα (κρατάς μυστικό?)του Γιάννη Φιλιππίδη κρατάει τον αναγνώστη να προσκολληθεί στην ανάγνωσή του, πρόθυμος να γνωρίσει το μέλλον των πρωταγωνιστών του, ενώ τιμά και διατηρεί ζωντανή μια γλώσσα που χάνεται στα βάθη του χρόνου.
«Ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή».
Ας πούμε ότι η πραγματικότητα είναι θέμα και η μυθοπλασία είναι αυτό που την μοντάρει. Η πραγματικότητα είναι αυτό που έχει από το συγκεκριμένο και η μυθοπλασία είναι αυτό που κάνει αυτή την ιστορία μια καθολική ιστορία, που μπορεί να είναι κανείς.
Το μυθιστόρημα έχει πολύ ευκίνητο ρυθμό
Μια καθηλωτική γλώσσα.
Έχει μια ζωντάνια, ένα πνεύμα, μια βία και μια ταχύτητα που είναι συναρπαστική.
Ο Γιάννης Φιλιππίδης εχει την εικονοπλασία και την μυθοπλασία αυτά τα δυο ποσά ευθέως ανάλογα. Οσο διάβαζα το βιβλίο ήταν σαν να το έβλεπα στην τηλεοπτική του εκδοχή.
«Σε αυτό το μυθιστόρημα απεικονίζονται τα θέματα που μας ανησυχούν περισσότερο.
Η μοναξιά, η κατανομή των οικογενειακών σχέσεων, η εφήμερη φύση της ύπαρξης ...
Η μοναξιά, η κατανομή των οικογενειακών σχέσεων, η εφήμερη φύση της ύπαρξης ...
Συνειδητοποίησα ότι βρήκα μια φωνή, ότι η φωνή ήταν πραγματικά η ιστορία και ότι αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να ακολουθήσω αυτή τη φωνή, σαν να ήταν τα πόδια μου
Οι μύθοι είναι πολύ περίεργοι. Είναι πολύ απλές ιστορίες αλλά λένε ισχυρές ιστορίες και έχουν επίσης την ικανότητα να απεικονίζουν πραγματικά τα ζητήματα που συνεχίζουν να μας ενοχλούν, τα οποία συνεχίζουν να διαταράσσουν τον άνθρωπο από τότε που αναδύθηκε και πιθανότατα μέχρι να εξαφανιστεί: ποιοι είμαστε, από πού προέρχουμε, πού πηγαίνουμε, γιατί υπάρχει πόνος, γιατί η σκληρότητα, γιατί η ζωή, γιατί ο θάνατος ... Ό, τι είναι μύθος. Μου αρέσει πραγματικά να πηγαίνω σε αυτούς, επειδή πιστεύω ότι οι μύθοι ενεργούν ως πηγές ενέργειας της γνώσης. Απλά διαβάστε αυτό το Μυθιστόρημα αργά για να συνειδητοποιήσετε το βάθος και την ικανότητά τους να προτείνουν.
Οι μύθοι είναι, όπως συμβαίνει με τις ιστορίες και τα δημοφιλή τραγούδια, ανώνυμα. Στην πραγματικότητα ανώνυμα σημαίνει ότι ανήκουν σε όλους, επειδή έχουν περάσει από άτομο σε άτομο, σαν να βάζεις μια πέτρα στο στόμα σου και να περάσεις την πέτρα σε κάποιον που το βάζει στο στόμα σου και ο καθένας με τη γλώσσα του αφαιρεί τις άκρες και το καλούπι. Στο τέλος αυτό που έχετε είναι ένα τέλειο προϊόν, γιατί ταιριάζει στο στόμα όλων. Επειδή το έχουν συντονίσει όλα για να το κάνουν τέλειο, για να γίνει πραγματικά παγκόσμιο. Αλλά πώς μπορείτε να το περιφρονείτε; Ποιο κεφάλι ταιριάζει; Δεν καταλαβαίνω.
Οι μύθοι είναι πολύ περίεργοι. Είναι πολύ απλές ιστορίες αλλά λένε ισχυρές ιστορίες και έχουν επίσης την ικανότητα να απεικονίζουν πραγματικά τα ζητήματα που συνεχίζουν να μας ενοχλούν, τα οποία συνεχίζουν να διαταράσσουν τον άνθρωπο από τότε που αναδύθηκε και πιθανότατα μέχρι να εξαφανιστεί: ποιοι είμαστε, από πού προέρχουμε, πού πηγαίνουμε, γιατί υπάρχει πόνος, γιατί η σκληρότητα, γιατί η ζωή, γιατί ο θάνατος ... Ό, τι είναι μύθος. Μου αρέσει πραγματικά να πηγαίνω σε αυτούς, επειδή πιστεύω ότι οι μύθοι ενεργούν ως πηγές ενέργειας της γνώσης. Απλά διαβάστε αυτό το Μυθιστόρημα αργά για να συνειδητοποιήσετε το βάθος και την ικανότητά τους να προτείνουν.
Οι μύθοι είναι, όπως συμβαίνει με τις ιστορίες και τα δημοφιλή τραγούδια, ανώνυμα. Στην πραγματικότητα ανώνυμα σημαίνει ότι ανήκουν σε όλους, επειδή έχουν περάσει από άτομο σε άτομο, σαν να βάζεις μια πέτρα στο στόμα σου και να περάσεις την πέτρα σε κάποιον που το βάζει στο στόμα σου και ο καθένας με τη γλώσσα του αφαιρεί τις άκρες και το καλούπι. Στο τέλος αυτό που έχετε είναι ένα τέλειο προϊόν, γιατί ταιριάζει στο στόμα όλων. Επειδή το έχουν συντονίσει όλα για να το κάνουν τέλειο, για να γίνει πραγματικά παγκόσμιο. Αλλά πώς μπορείτε να το περιφρονείτε; Ποιο κεφάλι ταιριάζει; Δεν καταλαβαίνω.
Οι χαρακτήρες του συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον , σε έναν διάλογο που κρύβεται πίσω από το ίδιο το κείμενο και βγαίνει από την καρδιά του συγγραφέα.Η αγάπη ως δύναμη που με την έλξη και την απόρριψη που ασκεί πάνω μας, μας κινεί σε απροσδόκητες κατευθύνσεις.
Ενα Μυθιστόρημα που απλά δεν φέρει τον τίτλο του μυθιστορήματος αλλά αποτελεί κόσμημα
για την Νεα Ελληνική Λογοτεχνία. Ενα βιβλίο σταθμός και αναφορά.
